Od pewnego czasu coraz częściej i z coraz większą ciekawością obserwuję poczynania nowej fali polskich reżyserów młodego pokolenia. To co widzę napawa mnie optymizmem zwłaszcza, że tak jak dobrej polskiej muzyki tak i dobrego polskiego kina nigdy za wiele. I właśnie jednego i drugiego miałem okazję skosztować przy okazji nowej produkcji Jacka Borcucha „Wszystko co kocham”. Postać ta znana jest szerokiej publiczności przede wszystkim jako aktor który wcielił się w rolę Stefana, jednego z dwóch głównych bohaterów wstrząsającego „Długu” Krzysztofa Krauzego. Od paru lat zaczyna zdobywać coraz to lepsze szlify na polu reżyserskim. W swoim najnowszym filmie ukazuje okres Stanu Wojennego z perspektywy czwórki młodych licealistów realizujących się w twórczości punkowej kapeli garażowej. Frontmenem grupy jest Janek którego ojciec (Andrzej Chyra) jest w marynarce wojennej. Chłopak zakochuje się w urodziwej Basi (Olga Frycz) co nie podoba się rodzicom dziewczyny której ojciec z kolei jest aktywnie działającym opozycjonistą solidarnościowym. Dalej więc oglądamy niezwykle swobodnie ukazaną zakazaną miłość pod flagą patriotycznego buntu młodzieży. WCK bo tak nazywa się grupa poprzez swoje teksty łatwo ściąga na siebie problemy, a Janek w jednej chwili staje się buntownikiem w pełnym tego słowa znaczeniu. Wszystko to w oparach taniego wina, słońca, plaży i mocnej, punkrockowej, szybkiej muzyki która staje się jednym z głównych bohaterów filmu. To ona nadaje mocy temu obrazowi. Prawdą jest, że nie ma jej wiele ale wkomponowana została w tak newralgicznych momentach, że nie sposób przejść koło niej obojętnie. Decydująca scena filmu gdzie zespół gra mini koncert w szkole jest tak energetyzująca, że zdolna jest wyzwolić u widza dreszcze. Wokalista Janek grany przez Mateusza Kościukiewicza jest tak wyrazisty na scenie jak gdyby w normalnym życiu od dawna był znaną gwiazdą rocka. Gdy na niej nie jest, gra swobodnie, niezwykle naturalnie sprawiając wrażenie doświadczonego aktora. Cały film zważywszy na jego ramy czasowe jest pokazany bez zbędnej fasady i tragizmu co jest wyraźnie innym spojrzeniem w naszym kinie na ten burzliwy okres. Mamy idealistyczną młodzież z charakterystycznym dla siebie luzem jednocześnie wyciągającą ręce w symbolicznym znaku Victorii. Chciałoby się rzec powiało młodością, ale powiem więcej, powiało wolnością której w tym czasie brakowało wszystkim. OCENA: 7/10

Doskonale oddający klimat lat 80. XX wieku film "Wszystko co kocham" to obsypane nagrodami filmowymi dzieło Jacka Borcucha. Choć obraz stanowi doskonałą rozrywkę dla widzów zarówno młodszego, jak i starszego pokolenia, jest to przede wszystkim dobre kino młodzieżowe, pełne humoru i bezpretensjonalne. Wiosna 1981 roku. Janek (Mateusz Kościukiewicz), uczeń klasy maturalnej, mieszka

+ Ola Salwa Słońce, piasek, wiosna. Czterech nastolatków robi próbę punk-rockowego zespołu w starej przyczepie. W centrum jest wokalista, Janek (rewelacyjny Mateusz Kościukiewicz). Trochę zbuntowany, trochę szalony, sporo przystojniejszy od przeciętniaka z tarczą przyszytą do ubrania. Spotkania z kumplami, zakazany smak piwa, papierosów, seksu (nareszcie pokazanego bez pruderii!) oraz muzyki to jego świat, więc o tym będzie film. Nie ma tu mocnych dramatów, wielkich słów ani głębokiej przemiany bohatera - bo przecież życie bywa znacznie bardziej prozaiczne. Reżyser Jacek Borcuch kapitalnie to pokazuje w scenie po śmierci babki Janka. To on z nią rozmawiał ostatni, więc jego ojciec (Andrzej Chyra) chce wiedzieć, o czym. "Że bałeś się grzebienia", mówi Janek. Ojciec patrzy z niedowierzaniem. Po chwili łapie absurd sytuacji i - wybucha śmiechem. "Nie sądziłem, że to zauważała", odpowiada. "Ja też to widzę", słyszy od syna. Więź między mężczyznami zacieśnia się, zresztą w filmie zamiast konfliktu pokoleń jest ciepło i zrozumienie. Ta relacja dopełnia obrazu sielankowej młodości, gdy wszystko było prostsze. Nawet bunt i złamane serce. Zresztą nie może być inaczej, bo na rzeczywistość patrzymy oczami Janka. Jego wrażliwość i naiwność dyktuje sposób, w jaki wydarzenia są w filmie opowiedziane. To ogranicza, ale dodaje też mocy wszystkiemu, co się dzieje na ekranie. Kontekst społeczno-polityczny, czyli lata 1981 i 1982 na Wybrzeżu, jest ledwie zarysowany. Przecież nie "Solidarność" i stan wojenny były wtedy dla młodego chłopaka najważniejsze. Mroczne i złe czasy są tłem współbrzmiącym z pragnieniem wolności bohatera. W tle znajdują się też jednowymiarowe bohaterki - Basia (Olga Frycz) i Sokołowska (Katarzyna Herman) - ale to, jak są pokazane, niespecjalnie tu irytuje, gdyż wynika z perspektywy, jaką ma kilkunastoletni Janek. Czuć bardzo wyraźnie, że ta perspektywa jest przesiąknięta nostalgią, niedoskonałą pamięcią dorosłego, która ocala wyłącznie ukochane fragmenty dawnego życia. Film Borcucha uwodzi rzadką w polskim kinie autentycznością i prostymi a żywymi emocjami, które czynią go zrozumiałym także za granicą, na co dowodem zaproszenie "Wszystko, co kocham" do Sundance. Przecież nie tylko w Polsce ważna jest młodość, wolność, muzyka. I grzebień. - Jakub Socha Janek jest młodym chłopcem. Ładnym i wrażliwym. Ma 18 lat. Budzą się w nim hormony, zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawia się niejaka Basia. Wraz z kumplami zakłada zespół punkowy, zaczyna próby. Chłopak wyraźnie pragnie być "kaskaderem życia". Wzorów ma sporo, ma z kogo czerpać. Bursa, Stachura, Wojaczek... Można by jeszcze długo wymieniać. Powiedzmy sobie szczerze: niespecjalnie mu to wychodzi. Jego poprzednicy mieli w sobie odwagę, by się spalać, by wyjść prawdziwie poza tradycyjne wzory kultury, poza normę. Janek potrafi co najwyżej rozwalić szkolną akademię. Reżyser filmu, Jacek Borcuch, pokazuje jednak tę akcję, jakby jego bohater w tym momencie podpalał cały świat. Jednak nie ten niedzielny bunt - który reżyser tak pretensjonalnie uwzniośla - najbardziej tu przeszkadza. Dużo trudniej zaakceptować sposób, w jaki film odmalowuje klimat epoki. Jest rok 1981. Coś ruszyło. Coś się kończy, coś się zaczyna. Mówi się coraz więcej o "Solidarności", potem czołgi wjeżdżają na ulice, tata-wojskowy przychodzi do domu z bronią. Mimo tych znaków, Borcuch stara się podtrzymać opozycję prywatne-polityczne i dowieść, że prywatne jest prywatne, a polityczne - polityczne. I dlatego pewnie polityka jest tu sprowadzona do banału. Jest, ale jakby jej nie było. Pojawia się w krótkich mgnieniach, drobnych wstrząsach, które zostają szybko rozbrojone przez siostrę nostalgię. Oj, pracuje ona we "Wszystko, co kocham" co najmniej na dwie zmiany. Pod jej dotykiem wszystko staje się gładkie, harmonijne i ludzkie. Pastelowe i bezpłciowe. Niestety, powróciły zmory z poprzedniego filmu Borcucha, z "Tulipanów". Zmory, które jeden z krytyków słusznie zdiagnozował i nazwał trzema słowami: "cool, trendy, vintage". Ach, jak ja mu zazdroszczę tej frazy. Trudniej mi się od niej uwolnić niż od "Wszystko, co kocham". Nie można odmówić Borcuchowi sprawności rzemieślniczej. "Wszystko, co kocham" jest ładnie zagrane, ładnie sfotografowane i ładnie opowiedziane. Jednak ta "ładność" staje się szybko przekleństwem filmu, bo tłumi w nim wszystkie emocje i myśli. Przed oczami przelewa się morze obrazów pełnych ładnych ludzi, ładnych peerelowskich mieszkań, ładnych krajobrazów. Chłopcy noszą się jak gwiazdy niezależnych rockowych bandów, śmierć przychodzi cichutko na palcach, pierwsza miłość kończy się z gracją - dziewczyna odchodzi, ale przecież wiadomo, że wspomnienie o niej nigdy nie zginie. Nie mam nic przeciwko tego typu pluszowym światom, tylko proszę, niech nikt mi nie wmawia, że Borcuch mówi coś istotnego o naszej przeszłości i naszej młodości albo o Polsce. "Wszystko, co kocham" ogląda się jak sesję zdjęciową z kolorowej gazety. Pozostaje po nim niemiłe uczucie, że ktoś właśnie próbował nas oszukać.

wszystko co kocham cały film